ات ایمنی در فعالیتهای ورزشی:
*گذاشتن کلاه ایمنی در ورزشهایی نظیر دوچرخه سواری، اسب سواری، ژیمناستیک و اسکی
*دوری از شنا کردن در دریا و یا استخرهای با عمق بالا
*تا جایی که امکان دارد بیمار مصروع باید از انجام ورزشهای رزمی مانند بوکس، پرتاب دیسک وکاراته دوری کند.
ورزش در مبتلایان به صرع:
*پرهیز از انجام فعالیتهای ورزشی در بلندی و با اشیای خطرزا
*رعایت نکات ورزشی در زمان شنا کردن
*اجتناب از انجام ورزشهایی که منجر به بروز و یا تشدید علائم صرع میشوند.
*حملات صرع معمولاً از نظر زمانی قابل پیش بینی هستند و مصروع میتواند قبل از این حملات به انجام ورزش بپردازد.
عواملی که باعث تشنج در حین ورزش می شوند:
*خستگی زیاد در بعد از فعالیتهای ورزشی
*فقدان خواب کافی
*کمبود آب در بدن
*از دست رفتن مقادیر بالای املاح
*افزایش دمای بدن بدون دلیل
*کاهش قند خون
فعالیتهای بدنی شدید، فشارهای عصبی و قرارگیری در محیطهای پر استرس و ورزش در آب و بلندی، میتوانند برای فرد مصروع خطرناک باشند.
توصیههای پزشکی:
1)داشتن زندگی سالم و عادات غذایی مناسب در کاهش حملات صرع موثر میباشند.
2)خواب کافی، عدم اعتیاد به الکل و مواد مخدر و دوری از فشارهای روحی نیز به کنترل صرع کمک میکنند.
3)بیماران مبتلا باید رژیم غذایی روزانه خود را بهصورت منظم دریافت کنند.
4)افزایش یا کاهش قند خون در برخی موارد حاد سبب حملات تشنجی می شوند.
5)مواد حاوی کافئین(قهوه)، قندهای ساده و مواد الکلی سبب کاهش قند خون و بروز حملات صرع میگردند.
6)نان گندم با فیبر بالا یا نان سبوس دار در تنظیم قند خون بسیار موثرند
7)مصرف مواد لبنی مانند شیر، ماست و پنیر
8)استفاده از سبزیجاتی نظیر چغندر، هویج، لوبیای سبز و انواع سبزیهای تازه
راههای پیشگیری:
*کنترل تب در کودکان
*مراقبتهای پیش از تولد
*زایمان بی خطر
*کاهش ضربه مغزی
*درمان بهموقع بیماریهای عفونی و انگلی
*مشاوره ژنتیک
*داشتن برنامه غذایی منظم و خواب کافی
*توسط مصرف برخی داروهای ضد تشنج میتوان از بروز حملات صرعی جلوگیری کرد.
*پرهیز از قرارگیری در موقعیتها و یا مکانهایی که منجر به تشدید حملات صرع شوند.
درمان:
افراد مبتلا به صرع، باید داروهای تجویز شده از سوی پزشک را بهموقع مصرف کنند. این داروها معمولاً در طی 2 تا 4 سال بعد از آخرین حمله تشنج ادامه دارند.
اگر با دارو نتوان حملات صرع را کنترل کرد و همچنین ام آر آی وجود یک زائده مغزی را نشان دهد، تنها از طریق جراحی میتوان آن را درمان کرد. بیمار باید تحت نظر پزشک باشد و هر 6 ماه یک بار توسط پزشک ویزیت شود.
اقدامات اولیه در درمان:
*قرار دادن یک جسم سخت در بین دندانها تا از گاز گرفتن زبان، جلوگیری شود.
*اگر فرد دچار یک تشنج تونیک- کلونیک شده باشد، باید او را به یک سمت خواباند و سرش را پایینتر از بدنش قرار داد.
*در بیشتر مواقع تشنج بعد از یک دقیقه بر طرف میشود و بعد از آن فرد به خواب فرو میرود ولی اگر تشنج بیشتر از چند دقیقه طول بکشد باید حتماً فرد را به نزدیکترین مرکز درمانی منتقل کرد.
*اگر فرد تاکنون یک تشنج تونیک- کلونیک نداشته و برای بار اول به آن مبتلا شده، به سرعت باید او را به بیمارستان منتقل کرد.
داروهای مورد استفاده در بیماری صرع:
*گاباپنتین
*کلونازپام
*کاربامازپین
*والپروات سدیم
*فنی توئین
*فنوباربیتال
*دیازپام
*اتوسوکزوماید
تداخل داروهای ضد صرع و مواد مغذی:
-داروهای مصرفی جهت کنترل صرع، می توانند سبب سوء جذب برخی از مواد مغذی مانند ویتامین های دی، کا و فولیک اسید و مواد معدنی چون کلسیم، منیزیم و منگنز گردند.
-سالمندان، کودکان در حال رشد و زنان باردار بایدر مصرف داروها دقت کافی را داشته باشند.
-مصرف فنی توئین (دیلانتین)، موجب کاهش"تیامین" در خون و مایع نخاعی میشود.
-با افزایش مصرف داروهایی مانند"فنوباربیتال" یا"فنی توئین، سطح منیزیم گلبول های قرمز کاهش مییابد.
-مصرف داروهای ضد تشنج به جز"والپرویک اسید"(دپاکوت)، با کاهش سطح ویتامین دی و کلسیم همراه میباشد.
-مصرف داروهای ضدصرع و کاهش میزان"فولات" موجب اختلالات عصبی در کودکان میشود.
-مصرف مکملهای غذایی حاوی ب کمپلکس، ویتامین دی، ای، کلسیم و منیزیم برای این دسته از بیماران توصیه میشود.
درمان غيردارويي بيماري صرع:
استفاده از روشهاي غيردارويي در كنار دارو درماني، برای بیماران مبتلا، بسیار کاربرد دارد. البته در قبل از تعيين شيوه درمان غيردارويي، ويژگيهاي شخصي مانند سن بيمار، وضعيت تحصيلي و نوع رفتار، نوع ارتباط بيمار با خانواده و بالعكس، ميزان بهره هوشي و ساير موارد از اهميت بالایی برخوردار هستند.
3 شيوه درمان غيردارويي:
1)حمایت خانواده:
حمایتهای والدین و سایر اعضای خانواده، نقش بسیار مهمی در درمان دارد چرا که منجر به افزایش میزان اعتماد به نفس در بیمار میشود. برای مثال ممكن است بعد از هر حمله صرع، نحوه برخورد خانواده به گونهای باشد که در بیمار احساس ترحم ایجاد گردد.
بنابراین بروز رفتارهاي متضاد در خانه مشكلاتي را در تربيت فرد مصروع ايجاد ميكنند كه در نهايت با تداوم اين رفتارها، كاهش اعتماد به نفس، بد عادت كردن، لوس بار آمدن و راحت طلبي در او شکل میگیرد.
در خانه نبايد بیمار مصروع را از انجام هر كاري منع كرد بلكه باید به او اجازه داد تا مطابق با سن، توانايي و وضعيت جسمياش به انجام کارهایی مرتبط بپردازد.
در مورد كودكان مصروع عقب مانده و يا كودكان مصروعي كه دچار ناهنجاریهای رفتاري شدهاند، این روش میتواند بسیار موثر باشد.
2)رفتار درماني:
فشارهای عصبی و داشتن استرسهای طولانی مدت موجب افزايش ميزان تشنج میگردد. روشهاي رفتار درماني و دوری از مکانهای پراسترس، در تسریع روند درمان بیماران اهمیت ویژهای دارند.
۱)شيوههاي رفتار درماني شامل موارد زیر است:
الف)روشهاي بيوفيدبك:
در این روش، افزايش ريتم الكتروآنسفالوگرافي در قسمت حسي، حركتي مقاومت فرد را در برابر بیماری صرع افزایش میدهد.
ب)روشهای آرامش دهي:
فشارهای عصبی و داشتن استرس ميتواند منجر به افزايش علائم تشنج در بیمارگردد. البته با استفاده از این روش، میتوان تشدید علائم را در بیمار کاهش داد.
3)گروه درماني:
بیمار مصروع نباید در ارتباط با افراد دچار محدودیت شود چرا که ممکن است در او احساس تنهایی و طردشدگی از اجتماع ایجاد گردد.
انجام بازي و کشیدن نقاشي در جمع برای کودکان بسیار اهمیت دارد. مهدهایکودک و مدارس نیز نقش بسيار مهمي در اين روش ايفا ميكنند.